Þjóffélagsjarmur

Það gengur mikið á í þjóffélaginu þessa dagana.  Meðan allt lék í lyndi voru þeir sem gagnrýndu úrskurðaðir neikvæðir og leiðinlegir.  Nú er hins vegar keppst við að benda á sökudólga og margir benda á Davíð Oddsson.  Ég ætla svo sem ekki að halda því fram að hann sé hafinn yfir gagnrýni og það að gera mistök, en það þarf sterkan vilja til þess að eigna honum allt það brjálæði sem gengið hefur yfir þjóðfélagið á undanförnum árum.  Nú skeiða kommarnir fram á völllinn og tala um græðgivæðingu og fall kapítalismans og fleira í þeim dúr.  Óli "kommi" sá annars ágæti maður var í útvarpsviðtali í dag og talaði um að vinir sínir Lenín og Stalín myndu nú segja við markaðshyggjumennina: "I told you so".  Það er einkennilegt að vilja telja þessa fjöldamorðingja til vina sinna.  Annars kom margt ágætt í málflutningi Óla, m.a. benti hann á að Bretar væru ekki miklir vinur okkar nema þegar þeim hentaði.  Ég veit ekki hvaða vini þeir eiga í reynd, þessi sérgóða þjóð hefur alla tíð valtað yfir allt og alla með merkilegheitasvip og verið allra þjóða harðdrægust í viðskiptum.  Varðandi Davíð þá hefur ýmislegt rifjast upp fyrir mér síðustu dagana.  Davíð var t.d. fyrstur manna til þess að mótmæla ofurlaununum hjá bönkunum.  Ég man eftir því þegar hann tók 300 þúsund krónurnar sínar út af reikningi hjá Kaupþingi útaf ofurgræðgi stjórnendanna.  Á þeim tíma var Davíð gagnrýndur harðlega, þótti neikvæður og leiðinlegur.  Þjóðin hélt svo áfram að kaupa hlutabréf í bönkum sem var stjórnað af mönnum sem áttu einkaþotur, leigðu dýra skemmtikrafta frá útlöndum og fóru almennt glannalega með fé.  Hvað var fólk að hugsa?  Reyndar er það nú svo að mikið af þessu "tapaða" hlutafé manna er alls ekki fé sem menn hafa lagt fram af kaupinu sínu.  Reyndin er sú að hlutafé hefur vaxið eins og verið sé að blása út blöðru og margir þeirra sem hafa tapað eru búnir að hafa upp úr þessu mun meira fé en þeir hafa lagt fram, þ.e.a.s. þeir sem tóku út fé áður en blaðran sprakk.  Vogun vinnur, vogun tapar!  Margir af gömlu kommunum tala mikið um græðgivæðingu.  Mér finnst þetta vera eins og hvert annað orðskrípi.  Sannleikurinn er sá að græðgi er nátengd sjálfsbjargarviðleitni fólks og er óhætt að segja að græðgin hafi verið landlægt hér á landi alla tíð. 

Íslendingar eru búnir að syngja lof útrásarinnar árum saman.  Hjákátlegustu lofræðurnar hafa verið fluttar af Ólafi Ragnari Grímssyni, þessum skarpgreinda manni.  Spurningin sem við verðum að spyrja er þessi: hvaða lærdóm er hægt að draga af mistökunum?  Ísland er ríkt land.  Við eigum fiskimið, orkulindir og mannauð sem við hljótum að vera öfundsverð af.  Hvernig komum við í veg fyrir það að gráðugar frekjur á borð við helstu iðnríki heims nái tangarhaldi á okkar auðlindum?  Mér hrýs hugur við því að við framseljum sjálfstæði okkar til þessara hrægamma og vona að við komumst hjá því að tapa sjálfstæði okkar út af mikilmennskubrjálæði útrásargosanna.  Það er miklu til kostandi að losna við aðstoð alþjóða gjaldeyrissjóðsins.  ÞJóðverjum, Bretum og Frökkum er ekki treystandi fyrir okkar hagsmunum.  'Islenskar auðlindir í þjóðareign, það verður að vera okkar skýlausa krafa.